روزه، جلوه‏گاه خودسازى و عرصه تزكيه است و روزه‏دار با گام نهادن در كوچه‏هاى عشق و سوز اين ماه، شكل نوينى را به زندگى خود مى‏دهد و لباس اخلاص را بر تن مى‏كند و از ديار نور و صفا، كسب فيض مى‏نمايد و خواستگاه هر روز عارفان دلداده به حق، چنين است كه بارالها، موجى از شادى را بر اهل برزخ نازل فرما؛ نيازمندان را رفع حاجت كن؛ گرسنگان را سيرى ده؛ برهنگان را پوشش؛ مقروضين را اداى ديون؛ گرفتاران را رهايى؛ دورافتادگان را وصال؛ اسيران را آزادى؛ مفاسد اجتماعى را اصلاح؛ بيماران روح و جسم را عافيت؛ پريشان حالان را آرامش و مصيبت‏زدگان را نوازش مرحمت فرما. اين درخواستها هرگز در يك زاويه نبوده و ابعاد مختلفى از گردش ايّام را شامل مى‏شود و تقديرات معنوى و عرفانى در سرلوحه آنها قرار داشته است؛ به هنگام گشايش دهان به خوراكيها، زبانِ راهيانِ ملكوت، اين گونه است كه بار پروردگارا، به نام تو از پيوندهاى حيوانى بريدم و اكنون براى تو امساك را خاتمه مى‏دهم و اميدم در تداوم عمر به الطاف و عنايات توست.