گفتگوي دويچه وله با هادی قائمی از مسئولان کمپین بین المللی حقوق بشر در نیویورککمپین بین المللی حقوق بشر در ایران با صدور اطلاعیه‌ای از وضعیت جسمی و روحی آیت الله بروجردی درزندان ابراز نگرانی کرده و از مقامات قضایی ایران خواسته تا دست از فشار بر وی بردارند. مصاحبه‌ای با یکی از مسئولان کمپین.در اطلاعیه کمپین بین المللی حقوق بشر عنوان شده که آقای بروجردی با وجود بیماری، در مضیقه دارویی و درمانی قرار دارد و به دلیل شرایط موجود در زندان، ۳۰ کیلو وزن کم کرده است.دویچه وله: آخرین اطلاعات فعالان کمپین از شرایط آقای بروجردی در زندان چیست؟ شما اساسا این داده‌ها را از چه راهی کسب می‌کنید؟هادی قائمی: بنا بر اطلاعاتی که از تهران به ما رسیده و کسانی که از آیت‌‌الله بروجردی اطلاع دارند، ما مطلع هستیم که وضعیت جسمانی ایشان به شدت وخیم شده و از بیماری‌های مختلف رنج می‌برند. وضع ایشان خطیر است و نیاز مبرمی به معالجات پزشکی در خارج از زندان دارند.روشن است که آقای بروجردی در چه بندی نگهداری می‌شوند؟ایشان در بند ویژه روحانیت در زندان اوین نگهداری می‌شوند و تنها دسترسی درمانی‌شان، به درمانگاه زندان اوین است که هیچ متخصصی ندارد. ایشان بیماری‌های کلیوی و قلبی حاد دارند و تا آنجا که ما می‌دانیم، تنها قرص‌های مسکن به ایشان داده می‌شود و داروی دیگری برای بیماری‌های ایشان برایشان مهیا نمی‌شود.آنطور که در اطلاعیه شما دیده می‌شود، قرار بوده ایشان ۱۰ سال از ۱۱ سال حبس خود را در یزد بگذرانند. یکسال اول هم که اول ژوئن تمام می‌شود...این مسئله مبهم است. کلا محاکمه و حکم صادره برای ایشان علنی نبوده وهیچگونه اطلاعاتی از سوی مقامات قضایی در این مورد ارائه نشده است. ایشان هیچگونه دسترسی به وکیل مورد نظرشان نداشتند. چندین وکیل خواستند از ایشان دفاع کنند و اجازه داده نشد. کلا محاکمه غیرعلنی بود و اول گفته شد که برایشان حکم اعدام صادر شده که بعد به یکسال زندان در اوین و ده سال زندان در یزد تبدیل شد. باز هم مسئله مبهم است چون ایشان هنوز در زندان اوین نگهداری می‌شوند و مقامات بطور رسمی و علنی هیچ اطلاعاتی در این زمینه نمی‌دهند.کمپین در حال حاضر برای ایجاد توجه روی سایر زندانیان سیاسی چه می‌کند؟ چه شاخص‌هایی باعث می‌شوند تا شما در اطلاعیه‌هایتان روی افراد خاصی درنگ کنید؟در حال حاضر ما نگران کسانی هستیم که از بیماری شدید رنج می‌برند یا دچار حمله‌های قلبی شده‌اند. مثل آقای عمادالدین باقی یا محمدصدیق کبودوند که درچند هفته اخیر دچار عارضه قلبی شده و نیاز مراجعه به پزشک متخصص پیدا کردند. واقعیت این است که در زندان‌های ایران هیچگونه ارزشی برای جان انسان‌ها قائل نمی‌شوند. چند ماه پیش دیدیم که یک دانشجو را مستقیما از محل امتحان به بازداشتگاه بردند و بعد از تنها چند روز، فوت او اعلام شد و هیچ‌کس پاسخگویی نکرد. دوباره می‌بینیم که یک جوان دیگر به نام کاوه عزیزپور، ۲۵ ساله سکته مغزی می‌کند. معلوم نیست چرا باید یک جوان ۲۵ ساله در زندان سکته مغزی کند، در کوما فرو برود و بعد از چند روز فوت کند. این به شدت نگران کننده است و ما در حال حاضر بر روی کسانی تکیه می‌کنیم که جان‌شان در خطر است.با توضیحات شما، باز این پرسش پیش می‌آید که آیا باید همیشه منتظر ماند تا اتفاقی از نظر جانی و سلامتی برای یک زندانی رخ دهد تا مورد توجه ویژه قرار گیرد؟مسئله عمده اینست که دولت ایران جزو معدود کشورهایی است که اجازه نمی‌دهد هیچ فعال حقوق بشری و پژوهشگران به زندان‌های ایران بروند و شرایط را بررسی کنند. اینگونه کشورها بسیار اندک اند و شامل کره شمالی، برمه، ترکمنستان و کوبا می‌شوند. در نتیجه اصلا نمی‌توان اطلاع درستی از وضع داخلی زندان‌های ایران داشت و همه چیز را پوشش داد. بهرحال سازمان‌های مختلف تلاش خود را برای اطلاع رسانی ولو محدود هم انجام می‌دهند.شما بیلانی دارید که اطلاع‌رسانی های شما تاکنون چه مقدارموثر بوده؟رویهمرفته تجربه ما این بوده که بدترین اوضاع اینست که هیچ اطلاع رسانی نباشد و هیچ خبری نباشد که چه کسی در زندان هست یا نیست. بنابراین ما معتقدیم هرگونه اطلاع‌رسانی در مورد زندانیان و دادگاههای غیرعادلانه اثر دارد. چرا که مقامات قضایی و مسئولان جمهوری اسلامی متوجه می‌شوند که این روند، بدون توجه دیگران سپری نخواهد شد. ما مواردی داشته‌ایم که خبررسانی به ویژه در سطح بین‌المللی موفق بوده است.مصاحبه‌گر: مهیندخت مصباح
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر